Reïncarnatieherinneringen van James Leininger

De Amerikaanse jongen James Leininger was reeds als peuter dol op vliegtuigjes en op een videoband over stuntvliegers. Ook was James gefascineerd door gevechtsvliegtuigen uit de Tweede Wereldoorlog.

Vanaf zijn tweede begon James te lijden onder vreemde nachtmerries die steeds weer terugkwamen. De jongen droomde dat hij neerstortte met een brandend vliegtuig. Terwijl hij sliep, probeerde hij zichzelf schoppend te bevrijden uit de cockpit, en hij gilde omdat dit niet lukte. Het kostte zijn moeder moeite om hem gerust te stellen. Hij vertelde haar in kindertaal: “Airplane crash on fire, little man can't get out”, dat wil zeggen: “Vliegtuig neerstorten in brand, kleine man kan er niet uit komen.”

Daar kwamen al gauw allerlei details bij. Michiel Hegener: "Hij gaf de naam van het vliegdekschip waarop hij diende als ''Natoma [Bay]" en zes voornamen van piloten op de Natoma Bay, in twee gevallen met achternaam erbij: Billie [Peeler], Walter [Devlin], Leon [Conner], James [Huston], Jack Larsen en Bob Greenwalt. In totaal kwam hij met ongeveer vijftig verifieerbare stukken informatie die zonder uitzondering bleken te kloppen."

Zijn vader Bruce Leininger had grote moeite met het verhaal van James, omdat het niet strookte met zijn christelijke opvattingen. Hij besloot de schijnbare herinneringen een voor een te ontmaskeren als fantasie door grondig research te doen op internet. Tot zijn verbijstering bleken de uitspraken wel degelijk overeen te komen met historische gebeurtenissen uit het leven van de gesneuvelde gevechtspiloot James Huston Jr.

De casus van James Leininger wordt inmiddels terecht beschouwd als een van de beste klassieke reïncarnatiegevallen uit de westerse wereld.

Zie:

- James Leininger: een Amerikaanse jongen met herinneringen aan een vorig leven als gevechtspiloot.

- Ik was ooit piloot.

- Artikel van Michiel Hegener in NRC Handelsblad.

De herinneringen van Robert Snow

Verifieerbare herinneringen aan een vorig leven die opgewekt zijn via regressiehypnose zijn vooralsnog zeldzaam. In het serieuze parapsychologische reïncarnatieonderzoek ligt het accent dan ook terecht op spontane uitspraken van jonge kinderen.
Toch betekent dit ook weer niet dat er nooit sterke hypnose-casussen gevonden zijn. Een recent voorbeeld van zo'n geval betreft de van huis uit skeptische rechercheur en auteur Robert Snow, werkzaam bij de Indianapolis Police Department. Tijdens hypnotische sessies kwamen er beelden vrij die Snow zelf eerst probeerde te ontkrachten met zijn beproefde recherchetechnieken, maar uiteindelijk betrekking bleken te hebben op een leven als een relatief onbekende Amerikaanse kunstschilder.
Het boeiende relaas van Snow is te lezen in zijn boek Looking for Carroll Beckwith.

Zie ook: A Modern Case of Past Life Regression.

Binnenkort is er ook een stukje van mij over Robert Snow te lezen in het magazine van de site Netsamen.

Feeling the Future

Een van de meest prestigieuze psychologische tijdschriften, Journal of Personality and Social Psychology, heeft een artikel gepubliceerd van Daryl Bem van de Universiteit van Cornell over onderzoek naar precognitie. Het is hier integraal te lezen: Feeling the Future. Het artikel beschrijft negen eigen experimenten van Bem met meer dan 1000 studenten aan zijn universiteit waaruit zou blijken dat mensen onbewust beïnvloed kunnen worden, in de vorm van een soort voorgevoelens, door gebeurtenissen die nog staan te gebeuren. (Zelf geloof ik niet dat toekomstige gebeurtenissen al helemaal vaststaan, maar wel dat waarschijnlijke gebeurtenissen het heden kunnen beïnvloeden.)

Het gaat om een klein, maar significant statistisch effect. Natuurlijk zal Bem's onderzoek weer meer of minder respectloos worden aangevallen door skeptici, maar het is voor de experimentele tak van de parapsychologie wel geweldig dat zo'n artikel in een gerenommeerd mainstream tijdschrift is gepubliceerd. Pikant detail: Bem stond vroeger zelf skeptisch tegenover paranormale verschijnselen! Hij raakte pas echt geïnteresseerd in het veld door het Ganzfeld-onderzoek.

Zie ook:
- Clarifications for Bem, Utts, and Johnson.
- Dean Radin's commentaar op commentaar van een skepticus, James Alcock.
- Response to Wagenmakers

Geen tijdreiziger in Chaplin-film

Tijd is een bijzonder verschijnsel en al duizenden jaren het onderwerp van filosofische en natuurwetenschappelijke discussie.
Een van de thema's die het meest tot de verbeelding speelt is de mogelijkheid of onmogelijkheid van tijdreizen. Aanhangers beweren dat het ooit mogelijk zal zijn om met een tijdmachine voor- maar ook achteruit in de tijd te reizen. Volgens sommigen is het geestelijk zelfs nu al mogelijk. Zij menen dat mensen die paranormale indrukken krijgen van de (waarschijnlijke) toekomst of het verleden werkelijk weten te ontsnappen aan de tijd. Dit hangt ook samen met een natuurkundige en mystieke theorie dat objectieve tijd een illusie is. Er zou in feite geen tijd bestaan maar een soort eeuwig, tijdloos 'nu'.

Hoe dit ook zij, de bewijzen voor fysiek tijdreizen zijn niet direct indrukwekkend te noemen. Ze berusten hoogstwaarschijnlijk op bedrog of verkeerde interpretatie.
Een voorbeeld van het laatste zien we bij een recente claim over een film van Charlie Chaplin, The Circus uit 1928. Daarin zou een vrouw of als vrouw verklede man te zien zijn met een echt, modern mobieltje tegen haar oor. Ze zou iets in haar mobieltje zeggen, wat zou impliceren dat er nog ten minste een andere tijdreiziger mee zou zijn gegaan met wie ze kan communiceren.

Inmiddels is duidelijk geworden dat het niet om een mobiele telefoon gaat, maar om een ingenieus stukje oude techniek: een soort gehoorapparaat. De vrouw zegt zelf waarschijnlijk wat (willekeurige) woorden om haar hoortoestel uit te testen. Kennelijk was dit een tamelijk gewoon onderdeel van het straatbeeld in die tijd.

Hier een video waarin gesteld wordt dat het echt om een tijdreiziger gaat:



En hier een afbeelding van een hoortoestel uit die tijd:




Zie: Solved: Is that a time traveler on a cell phone in a Charlie Chaplin movie?


Nog een andere bewering rond tijdreizen, waarschijnlijk berustend op bedrog:

Benjamin Solari Parravicini

Sommige zieners zijn internationaal bekend geworden, zoals Nostradamus en Edgar Cayce.
Andere zijn misschien net zo interessant, maar hun bekendheid blijft beperkt tot een bepaald werelddeel of taalgebied. Een belangrijk voorbeeld uit de laatste categorie is de Argentijnse schilder, beeldhouwer en helderziende Benjamin Solari Parravicini (1898-1974). Hij maakte met name raadselachtige tekeningen met kernachtige voorspellingen erbij over de toekomst van Argentinië en de hele wereld. Veel van zijn voorspellingen zouden zijn uitgekomen tijdens zijn leven, zoals de tekst uit 1938: "Het hart van de wereld zal ten val komen in 1940. Het zal ten val komen en Duits zijn tot 1944" naast de Eiffeltoren. Dit komt overeen met het lot van Parijs in de Tweede Wereldoorlog. En een andere voorspelling uit 1938: "Juan Borbon in Spanje, bovenop doden en bevrijding", die kan verwijzen naar Juan Carlos van Bourbon die in 1975 de troon besteeg, na de bloedige Spaanse burgeroorlog en het Franco-tijdperk. En: "Het hart zal kunstmatig zijn in '66", wat lijkt te verwijzen naar het eerste functionerende kunsthart in 1966.
Er is zelfs een aanwijzing dat hij de aanslagen in New York van 11 september 2001 voorzien heeft. Het gaat om deze afbeelding uit 1939 met de tekst "La libertad de Norteamérica perderá su luz, su antorcha no alumbrará como ayer y el monumento será atacado dos veces", d.w.z. "De vrijheid van Noord-Amerika zal haar licht verliezen, haar toorts zal niet schijnen zoals gisteren en het monument zal twee keer aangevallen worden." Merk op dat het vrijheidsbeeld twee keer is afgebeeld, een keer als beeld en een keer in een vorm die veel weg heeft van twee torens. Aanhangers van Parravicini hebben erop gewezen dat Bush Amerika direct na de aanslagen met vrijheid in verband heeft gebracht.

Andere voorspellingen zijn niet uitgekomen, zoals dat de mens in 2002 het kwaad overwonnen zou hebben. Ook is het niet duidelijk wat we moeten maken van uitspraken over buitenaardse wezens die de aarde te hulp zouden komen.
Hoe dan ook is Parravicini een interessante figuur die meer aandacht en studie verdient.

Zie: Benjamin Solari Parravicini, sus profecías

Esoterie en parapsychologie

Dogmatische sceptici laten vooral zien hoe het niet moet. We hebben niets aan een gesloten wereldbeeld en intellectuele intolerantie.

Dat geldt ook wanneer we het hebben over esoterische leringen. Men dient er in elk geval zoveel mogelijk respect voor op te brengen, ook al is men het er niet mee eens. Tenzij de doctrines racistisch zijn natuurlijk, of aanhangers ervan oproepen tot vreemdelingenhaat of vervolging van minderheden. Maar dat geldt slechts in uitzonderlijke gevallen.
Overigens mag de parapsychologie zelf ook weer een basaal respect verwachten van mensen met een esoterisch wereldbeeld.

Enige tijd geleden heb ik in 2008 de volgende column voor ParaVisie geschreven over de relatie tussen Esoterie en parapsychologie:

Zielenreis

Is het dan niet allemaal allang bekend?

De parapsychologie bestudeert allerlei dingen die te maken hebben met de ziel of het bewustzijn en die tegelijkertijd niet verenigbaar zijn met een materialistisch wereldbeeld. Een deel daarvan kunnen we ook tegenkomen bij esoterische overleveringen. Denk bijvoorbeeld aan gedachtenoverdracht (telepathie), de magische invloed van de geest op de materie (psychokinese) of wedergeboorte (reïncarnatie). Aanhangers van esoterische of occulte bewegingen vragen zich dan ook wel eens af of parapsychologen niet gewoon opnieuw het wiel willen uitvinden. Waarom onderzoek doen naar onderwerpen die reeds lang geleden meer dan voldoende behandeld zijn door geestelijke leraren?

Verschillende methoden
Eén van de belangrijkste redenen is dat de parapsychologie wetenschappelijk te werk wenst te gaan. Parapsychologen willen – als het goed is – niets zomaar op gezag van anderen aannemen, maar altijd zelf kijken naar het bewijsmateriaal. Ze hechten veel waarde aan verstandelijke argumenten en vinden het doorgaans ook niet erg om andere theorieën aan te hangen dan hun collega's.
Esoterische stromingen gaan eerder uit van een wijsheidstraditie met leraren of meesters uit het heden of verleden. Ze stellen vaak ook dat er hogere inzichten zijn die nu eenmaal ons verstand te boven gaan. Om die reden zou het weinig zin hebben om parapsychologisch onderzoek te doen. Bepaalde aanhangers vinden zelfs dat het getuigt van hoogmoed of lichtzinnigheid als je eeuwenoude concepten parapsychologisch tracht te toetsen.
Hierbij moeten we wel beseffen dat de oude doctrines helemaal niet allemaal hetzelfde beweren. Anders gezegd: omdat de verschillende stromingen het op allerlei punten niet eens zijn, kunnen ze het niet steeds allemaal tegelijk bij het rechte eind hebben. Ik beweer overigens niet dat alle meningsverschillen parapsychologisch geslecht kunnen worden. En bovendien kan het ook nog wel eens voorkomen dat geen enkele stroming het bij het rechte eind blijkt te hebben.

Overlapping
Vanuit de parapsychologie beschouwd kunnen esoterische overleveringen in bepaalde gevallen interessant zijn als werkhypothese. Dit geldt bijvoorbeeld voor ideeën over een fijnstoffelijk lichaam. Nu wil dit niet zeggen dat onderzoeksresultaten aangepast worden aan de theorie, maar juist het tegendeel. Men kan kijken wat er wetenschappelijk gezien te zeggen valt voor of tegen een aloude overlevering.
Ook kunnen esoterici kijken naar de parapsychologie om te zien welke elementen uit hun wereldbeeld eventueel door middel van onderzoek nader onderbouwd kunnen worden.

Overigens is zo'n uitwisseling zeker niet vanzelfsprekend. Aanhangers van een occulte doctrine kunnen die leer werkelijk veel belangrijker vinden dan welke wetenschappelijke bevindingen dan ook. Hierbij kan zich zelfs een merkwaardig fenomeen voordoen, namelijk dat van de 'skeptische esotericus'. Om zijn eigen visie overeind te houden tegenover (mogelijke) weerleggende feiten, kan zo iemand de parapsychologie - of delen daarvan - als 'pseudo-wetenschap' in de ban doen.
Ook zijn er individuele parapsychologen die geen enkele affiniteit voelen met oude esoterische of occulte denkbeelden, zelfs niet in de meest abstracte zin.
Maar in het algemeen mogen we toch zeggen dat er tenminste enige overlapping in interesses en denkbeelden kan bestaan tussen parapsychologen en esoterici.
Het is ondenkbaar dat er parapsychologische aanwijzingen zullen worden gevonden voor alle oude denkbeelden. Maar er zou zeker een aantal concepten kunnen zijn dat men juist door middel van parapsychologisch onderzoek nader kan uitbouwen.

Titus Rivas

Zie ook: Reïncarnatie en bijna-doodervaringen: lezing voor Theosofische Vereniging

De cirkelredenering van het dogmatisch 'naturalisme'

Het naturalisme is een wetenschapsfilosofische theorie die stelt dat alles wat er in de werkelijkheid voorkomt het gevolg is van natuurlijke processen. Als je dit zo opvat dat alles wat er bestaat voortkomt uit de essentiële aard (natuur) van de werkelijkheid kan misschien wel iedereen er mee instemmen. Zelfs wonderen van God passen in dit beeld, mits je God zelf als een onderdeel van de werkelijkheid beschouwt en daarmee zijn 'bovennatuurlijke' ingrijpen kunt opvatten als een uiting van de natuurlijke mogelijkheden van die werkelijkheid.

Allicht wordt het naturalisme doorgaans niet op die manier opgevat. Natuur wordt meestal gelijkgesteld aan de fysieke werkelijkheid, die in diverse organisatievormen al dan niet behept zou zijn met bepaalde niet-fysieke, mentale eigenschappen. In feite is naturalisme in dat geval een ander woord voor het uitsluiten van entiteiten die als zodanig niet of niet geheel horen bij de fysieke werkelijkheid, althans niet volgens de doorsnee westerse opvattingen over die fysieke werkelijkheid. Zoals God, maar ook geesten van overledenen, demonen, psychokinese, helderziendheid of reïncarnatie.

Volgens dogmatische naturalisten zou men in de wetenschap nooit zulke niet-naturalistische factoren mogen opnemen in een wetenschappelijke theorie. Op zich hebben ze vanzelfsprekend gelijk dat niet-naturalistische entiteiten per definitie niet thuishoren in een naturalistische theorie. Maar ze gaan de fout in indien ze wetenschappelijke theorieën gelijkstellen aan naturalistische theorieën. Alsof elke wetenschappelijke theorie automatisch een naturalistische theorie zou moeten zijn en er geen andere wetenschapsfilosofische inzichten bestaan over de kenmerken van een wetenschappelijke theorie.

Het dogmatische zit hem in de gedachte dat alle verschijnselen altijd volledig wetenschappelijk verklaard zullen kunnen worden door het soort naturalistische entiteiten en processen waarvan men het bestaan erkent. Dat is alleen vanzelfsprekend waar als het naturalisme de juiste visie verkondigt! Met andere woorden, er is sprake van een cirkelredenering.

Op zichzelf hoeft naturalisme niet te leiden tot pseudo-wetenschap, tenzij het gaat om dogmatisch naturalisme. Aangezien het dan gaat om het bij voorbaat uitsluiten van entiteiten en processen alleen omdat ze niet in het wereldbeeld passen. Dat is niet wetenschappelijk, want de wetenschap moet zich laten leiden door feiten, en die zijn niet vanzelfsprekend alleen maar naturalistisch.

Ik ben zelf geen fan van het (de letter volgend) bijbels creationisme, maar ik vind de dogmatisch-naturalistische afwijzing van de theorie daarvan ook erg stuitend. Als het bijbels creationisme niet klopt, dan zul je dat wetenschappelijk kunnen aantonen en dan heb je geen naturalistisch dogma nodig om de schepping uit de Bijbel buiten de wetenschap te houden.

Minstens zo kwalijk is de afwijzing van de parapsychologie, op grond van de volstrekt ongefundeerde en onhoudbare gelijkstelling tussen naturalisme en empirische wetenschap.

Titus Rivas

P.S.: (Toevoeging van 11 december) Inmiddels heb ik het boek Wat een onzin! van Herman de Regt en Hans Dooremalen gelezen. Het verkondigt precies het dogmatisch soort naturalisme waar ik me hierboven tegen keer. Een sprekende illustratie van wat ik bedoel.