Psychologische benadering van paranormale ervaringen

Dat mensen 'paranormale ervaringen' kunnen hebben, lijkt niemand meer echt in twijfel te trekken. Maar hoe je die paranormale ervaringen moet opvatten is toch een ander verhaal. Vaak wordt hierbij de psychologische benadering tegenover de parapsychologische benadering gesteld. Psychologisch wil dan zeggen dat je de ervaring herleidt tot iemands eigen (bewuste en onbewuste) psychologische processen. Een geestverschijning van een geliefde overledene zien komt volgens deze visie bijvoorbeeld per definitie voort uit een rouwproces. De parapsychologische benadering kijkt juist naar specifiek parapsychologische bronnen In het geval van de geestverschijning onderzoekt men bijvoorbeeld of die ervaring misschien te maken heeft met daadwerkelijke communicatie met een overledene.
Psychologen die de paranormale ervaringen bestuderen, zoals de Engelsman Richard Wiseman, proberen vaak alle mogelijke ervaringen terug te voeren tot psychologische processen. Dat kan zelfs zo ver gaan dat ze parapsychologische verklaringen bij voorbaat als overbodig beschouwen. Soms gaat het nog een stapje verder en dan zien ze onderzoekers met een specifiek parapsychologische benadering als 'onwetenschappelijk'.
In feite is het onderscheid tussen een psychologische en parapsychologische benadering van paranormale ervaring behoorlijk kunstmatig en vooral relevant voor mensen die bij voorbaat uitsluiten dat er bij paranormale ervaringen meer aan de hand kan zijn dan alleen maar de eigen psychologische roerselen. Parapsychologen die open staan voor specifiek parapsychologische verschijnselen, kijken namelijk altijd ook naar normale psychologische factoren. Ze erkennen dat er tal van ervaringen bestaan die berusten op de alledaagse menselijke psychologie, maar zonder dat dit betekent dat we de talloze ervaringen met een specifieke parapsychologische dimensie moeten ontkennen. Parapsychologen zijn vaak goed thuis in de algemene psychologie.

Titus Rivas

Westerse spontane gevallen van herinneringen aan vorige levens

Het parapsychologische reïncarnatieonderzoek naar spontane uitspraken over vorige levens is niet begonnen in het westen, maar in India. De sterkste gevallen van kinderen met herinneringen aan een vroegere incarnatie komen ook uit Aziatische landen. Toch is het grootste en langdurigste reïncarnatieonderzoek verricht door een westerling, de Amerikaanse psychiater dr. Ian Stevenson van de Universiteit van Virginia. Inmiddels heeft hij binnen zijn Division of Personality Studies een opvolger gevonden, de kinderpsychiater dr. Jim Tucker. In totaal heeft men wereldwijd meer dan 2500 spontane kindergevallen gevonden. Zulke kinderen identificeren zichzelf vanaf hun peutertijd jarenlang met wat zij als een vorig leven ervaren en kunnen soms correcte details noemen over dat leven waar zij niet op een normale manier aan gekomen kunnen zijn. In bepaalde 'Cases of the Reincarnation Type' zoals dit soort gevallen wetenschappelijk genoemd worden is bovendien sprake van moedervlekken en geboorteafwijkingen die overeenkomen met dodelijke verwondingen uit het leven dat het kind zich kan herinneren. Het lijkt sterk op een psychosomatische uitwerking van een traumatische dood.
Doordat het soms gaat om levens van volslagen onbekenden en de kinderen meestal niet paranormaal begaafd zijn, concluderen Stevenson, Tucker en de meeste van hun collega's dat de kinderen zich werkelijk een eigen vorig leven herinneren.
In de tussentijd is men ook overgegaan tot het zoeken naar westerse kindergevallen. Jim Tucker noemt er enkele uit de VS in zijn recente boek Life before Life, dat vertaald is voor Bruna als Mama, vroeger was ik... Ian Stevenson had al enkele jaren eerder het boek European Cases of the Reincarnation Type doen verschijnen.
Stichting Athanasia heeft in samenwerking met Stichting Spirituele Ontwikkeling gevallen in Nederland weten te vinden. Het Engelse echtpaar Harrison behandelen in The Children that Time Forgot Britse gevallen. Mary Rose Barrington voerde een onderzoek uit naar de claims van Jenny Cockell die zich als meisje een leven als Ierse moeder herinnerde en zich zorgen maakte om de kinderen die zij jong achter moest laten. In Amerika worden ook nieuwe boeken gepubliceerd over individuele gevallen en de boeken van Carol Bowman mogen zeker niet onvermeld blijven. Carol Bowman runt samen met haar man Steve een uitgebreide site over reïncarnatieonderzoek en het forum van die website vormt o.a. een podium voor westerse ouders van kinderen met herinneringen aan een vroeger leven.
Er gebeurt dus van alles in het onderzoek naar westerse gevallen en men kan er moeilijk omheen dat kinderen die zich een vorig leven herinneren werkelijk overal voorkomen. Het gaat niet om een cultuurgebonden fenomeen, maar om een natuurverschijnsel dat ook kan optreden als de ouders of sociale omgeving zelf niet in wedergeboorte geloven.

Titus Rivas

Mocht u zelf een kind hebben met herinneringen aan een vorig leven, neemt u dan contact met me op via titusrivas@hotmail.com